Na zaburzenia psychiczne narażone jest obecnie całe polskie społeczeństwo, bez względu na wiek, płeć czy status społeczno-zawodowy. Najbardziej jednak niepokojące są statystyki wskazujące jednoznacznie, że rośnie liczba osób dotkniętych tego rodzaju zaburzeniami w grupie dzieci i młodzieży. Ten stan rzeczy nie może być nie uwzględniony w obszarze przepisów prawnych.

Mówiąc o zdrowiu psychicznym pewien paradoks stanowi to, że na początku XXI w. wskaźniki dotyczące zdrowia fizycznego dzieci i młodzieży prawie w całym świecie poprawiły się, podczas gdy wskaźniki zdrowia psychicznego pogorszyły się (Namysłowska, 2013). Na te tendencje wpływają przede wszystkim różnego rodzaju kryzysy, pojawiające się i dotykające coraz młodsze dzieci. Stąd potrzeba działań strategicznych, odzwierciedlających się w przyjmowanych regulacjach i strategiach długoterminowych organów administracji publicznej.

Współcześnie dzieci i młodzież borykają się z coraz bardziej złożonymi uwarunkowaniami środowiskowymi, społecznymi, kulturowymi i ekonomicznymi, a także muszą mierzyć się z coraz bardziej skomplikowanymi wyzwaniami. Również nierówności, kształtują znacząco poszczególne aspekty zdrowia i dobrostanu nastolatków (zwłaszcza mniejszości znajdują się w niekorzystnej sytuacji). Wskazuje się ponadto wiele czynników strukturalnych i społecznych, które narażają dzieci i młodzież na ryzyko pojawienia się zaburzeń psychicznych.